Is het grappig of treurig? Unheimisch of saai? Te veel herhalingen van dezelfde situatie of wordt het steeds een beetje erger? Is de hoofdpersoon volstrekt paranoïde? Is hij een onbetrouwbare verteller?
De bespreking van Wederzijds leverde een leuke discussie op. De aanvankelijke stemming was er een van lichte teleurstelling. Waarom zijn de recensies zijn enorm positief, en waarom zien wij dat niet?
Wat ieder wel herkende was de situatie van overlast waarin je niet wilt ingrijpen, of dat misschien niet durft. En dat je weet dat de politie je dan ook niet helpt. Maar niet iedereen was het er mee eens dat dit voldoende uitgewerkt was in het boek. Waar het bij de een een akelig gevoel opriep, schoot de ander wat meer in de weerstand: “wat een flapdrol, neem die fiets nou niet aan!”.
Maar toch die persiflage op degene die geen boze burger wil zijn (geen boze witte man) maar dat eigenlijk wel een beetje is, die ergens in stapt en er niet meer vanaf komt (het leek wel Hello Fresh of de Postcodeloterij), die heeft ook wel wat. Het gegeven is aardig.
Wil hij eigenlijk wel weg? Vertelt hij wel alles? Op het moment dat de wijn van de Sligro bezorgd werd, gingen we toch twijfelen. En het toch wel verrassende einde droeg daar aan bij.
We hadden een geanimeerd gesprek, waarin heel veel aspecten van het boek langskomen. Niemand veranderde echt van mening, maar het was lang geleden dat we een boek hadden waar de meningen zo prettig over verdeeld waren.
En de poppetjes op het omslag kunnen we niet meer los zien van Dumb ways to die.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten